ျမန္မာနုိင္ငံရွိ “ဝ” တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစုတစ္စု၏ရင္ဖြင့္သံ - အိုုင္ေဗာ့

အိုုင္ေဗာ့

ယခုလတ္တေလာ သန္း (၆၀) ေသာ ျမန္မာျပည္သူတုိ႔၏ အက်ဳိးဆုိေသာ စကားလုံးသည္ အစုိးရ တာဝန္ရွိသူမ်ား အျပင္ စာနယ္ဇင္းမ်ား၊ အျခားနယ္ပယ္ အသီးသီးမွ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားနွင့္ ထင္ရွားေသာ ပုဂိၢဳလ္အေတာ္မ်ားမ်ားတုိ႔တြင္ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ တစုိက္မတ္မတ္ သုံးစြဲလာေသာ စကားတစ္ခု ျဖစ္ေနပါသည္။ ထိုသန္း (၆၀) ဆုိေသာ ျမန္မာနုိင္ငံတစ္ဝွမ္းရွိ လူဦးေရသည္ (၁၃၅) မ်ဳိးေသာ တုိင္းရင္းသား လူမ်ဳိးေပါင္းစုံတုိ့၏ အစုအဖြဲ႔ပင္ ျဖစ္သည္ဟုလည္း လူတုိင္းက နားလည္ထားၾကပါသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ပထမနုိင္ငံသား ဒုတိယနုိင္ငံသား ဟူ၍ တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ားအေပၚ ျမန္မာအစုိးရ၏ အဆင့္ခြဲျခား သတ္မွတ္မႈ သေဘာထားမ်ားကုိလည္း ေတြ႔ျမင္ေနရသည့္အတြက္ လူဦးေရသန္း(၆၀)အတြင္း မွအကန္႔သတ္ခံလူမ်ဳိးမ်ား၏ အခြင့္အေရးဆိုသည္မွာ ေဝခြဲမရေဝဝါးစြာ ျဖစ္တည္လ်က္ ရွိေနပါသည္။ ၎ အကန္႔အသတ္ခံ တုိင္းရင္းသားမ်ားစြာတုိ႔အနက္မွ လူမ်ဳိးစုတစ္စုအား မီးေမာင္းထုိးတင္ျပခြင့္ ရွိမည္ဆိုပါလွ်င္ လူဦးေရတစ္သန္းနီးပါး (၇သိန္းေက်ာ္ရွိ) “ဝ” တုိင္းရင္းသား လူမ်ဳိးမ်ားအေၾကာင္းအား တင္ျပခ်င္ပါသည္။

ျမန္မာနုိင္ငံရွိ တုိင္းရင္းသားျပည္သူ အေတာ္မ်ားမ်ားတုိ႔သည္ “ဝ” လူမ်ဳိးတုိ႕၏ ဓေလ့၊ ထုံးစ၊ံ လူေနမႈ၊ ေနာက္ခံသမုိင္းအား ထဲထဲဝင္ဝင္ မသိရွိၾကေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္အခ်ဳိ႕က “ဝ”လူမ်ဳိးမ်ားအား တရုတ္မ်ဳိးႏြယ္စုမွ ဆင္းသက္ လာေသာ တရုတ္အႏြယ္မ်ားဟူ၍ပင္ ထင္မွတ္ၾကပါသည္။ အခ်ဳိ႕ဆိုလွ်င္ ရွမ္းမ်ိဳးႏြယ္အစု၀င္ ဟူ၍ ထင္မွား ၾကသည္။

အမွန္မွာ “ဝ” လူမ်ဳိးမ်ားသည္ ျမန္မာနုိင္ငံသုိ႔ အေစာဆုံး ဝင္ေရာက္အေျခခ်ခဲ့ေသာ မြန္-ခမာ (Mon-Khmer) အုပ္စုတြင္ ပါဝင္ျပီး ျမန္မာနုိင္ငံ၏စစ္မွန္ေသာ တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။“ဝ” လူမ်ဳိးမ်ားသည္ ျမန္မာနုိင္ငံ၏ ျပည္မနွင့္ ေဝးကြာေသာ အေရွ႔ေျမာက္ေဒသတြင္ ေနထုိင္ၾကပါသည္။ ေျမနိမ့္လြင္ျပင္ေဒသမ်ား၌ ေနထုိင္ျခင္းကုိ နွစ္သက္မႈ မရွိျခင္းေၾကာင့္ ျမင့္မားေသာ ေတာင္တန္းေဒသမ်ားတြင္သာ ေနထုိင္ၾကပါသည္။စည္းလုံးညီညြတ္စြာ စုေပါင္းေနထုိင္ လုပ္ကုိင္စားေသာက္ျခင္းသည္လည္း အျခားေသာတုိင္းရင္းသားမ်ားနွင့္ အထူးတလည္ ျခားနားမႈမရွိဘဲ အတူတူပင္ျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ျမန္မာနုိင္ငံ၏ ျပည္မနွင့္ ေဝးကြာေခါင္သီလြန္းျခင္း လမ္းပန္း ဆက္သြယ္မႈ ခက္ခဲျခင္းတုိ႔ေၾကာင့္ “ဝ” လူမ်ဳိးမ်ားသည္ ပညာေရး၊ စီးပြါးေရး၊လူမႈေရး စေသာ က႑အသီးသီး တုိ႔၌မ်ားစြာ ေနာက္က်က်န္ခဲ့ရပါသည္။ အဖက္ဖက္မွ ေနာက္က်က်န္ခဲ့ရသည့္ အက်ဳိးဆက္ေၾကာင့္ “ဝ” တုိင္းရင္းသားမ်ားသည္ ကုိယ္ပုိင္စာေပ ႏွင့္ဘာသာစကား ရွိေနေသာ္လည္း ဖြံ႔ျဖိဳးတုိးတက္သင့္သေလာက္ မဖြ႔႔ံျဖဳိးမတုိးတက္ပဲ အထီးက်န္ နိမ့္ပါးစြာျဖင့္ ယခုတုိင္ ရွင္သန္ ေနထုိင္ေနၾကရပါသည္။ 

ထုိ႔ျပင္ “ဝ” နယ္ေဒသသည္ တရုတ္ျပည္နယ္စပ္နွင့္ နီးကပ္စြာ တည္ရွိေနျခင္းေၾကာင့္ တရုတ္စာေပ တရုတ္ဘာသာ စကားမ်ားတစထက္တစလႊမ္းမိုးလာျပီး ကုိယ္ပုိင္ စာေပ ဘာသာစကားမ်ား အသုံးျပဳမႈနည္းပါးလာကာ လူမ်ဳိးစု တစ္ခုလုံးအတြက္ မ်ားစြာ ထိခုိက္နစ္နာေနေသာ အေၾကာင္းတရားမ်ားအား ဝမ္းနည္းဖြယ္ ျမင္ေတြ႔ေနၾကရပါသည္။

လက္ရွိ “ဝ” တုိင္းရင္းသားမ်ားအားေခါင္းေဆာင္မႈျပဳေနၾကေသာ“ဝ” တုိင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား သည္ပင္လွ်င္ နုိင္ငံေတာ္ အစုိးရအဖြဲ႔ဝင္မ်ားနွင့္ ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြးမႈ ျပဳလုပ္ရာတြင္၎၊ အျခားအျခားေသာ NGOအဖြဲ႔အစည္းမ်ားနွင့္ေတြ႔ဆုံရာတြင္၎၊ “ဝ” ျပည္နယ္အခမ္းအနား အစီအစဥ္မ်ားက်င္းပရာတြင္၎၊ မိမိတုိ႔ ကိုယ္ပုိင္စာေပ ဘာသာစကားမ်ားအား လ်စ္လွ်ဴရႈ၍ တရုတ္စာေပ၊ စကား (interpreter တဆင့္ကုိသာ) အဓိကထားသုံးစြဲ ေျပာဆုိေနၾကသည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ သုံးစြဲေျပာဆုိေနရျခင္းမွာ လူမ်ဳိးစုတစ္ခုလုံးအတြက္ တုိက္ရုိက္ နစ္နာ ေစသည့္ အျခင္းအရာျဖစ္ေၾကာင္း ကိုလည္း ထုိေခါင္းေဆာင္မ်ားက သတိမူမိဟန္မရွိေပ။ “ဝ” ကိုယ္ပုိင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရတုိင္း(“ဝ” ဗဟုိဌာနခ်ဳပ္) နယ္ေျမေဒသသုိ့ ေရာက္ရွိလွ်င္ ထုိေဒသသည္ ျမန္မာနုိင္ငံနွင့္  လားလားမွ် သက္ဆုိင္ျခင္းမရွိပဲ သီးျခားတရုတ္ျပည္နယ္ငယ္ ထဲေရာက္ရွိ သြားသကဲ့သို႔ ခံစားရပါသည္။

ေကာက္သစ္စားပြဲသို႕ခ်ီတက္လာေသာ ေဒသခံ ဝ ယဥ္ေက်းမႈအဖြဲ႕

စင္စစ္အားျဖင့္ “ဝ” တုိင္းရင္းသား လူမ်ဳိးစုနွင့္“ဝ” ျပည္နယ္သည္ ကုိလုိနီေခတ္မတုိင္မီ နွင့္ ကိုလုိနီေခတ္ကတည္းကပင္ ကုိယ္ပုိင္စကား ယဥ္ေက်းမႈတုိ႔ျဖင့္ ျမန္မာနုိင္ငံေတာ္ၾကီးအတြင္း၌ ဝင့္ဝင့္ၾကြားၾကြား ရပ္တည္ခဲ့ၾကပါသည္။ ထုိကဲ့သုိ့ ျဖစ္တည္ေနထုိင္မႈတုိ႔သည္လည္း သမိုင္းစာမ်က္နွာထက္၌ ယေန႕တုိင္မေပ်ာက္မပ်က္ ေနရာယူဆဲပင္ျဖစ္သည္။ ကိုလိုနီေခတ္ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္းသိုု့ နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္မ်ား က်ဴးေက်ာ္ ၀င္ေရာက္လာေသာအခါ ထိုနယ္ခ်ဲ႕မ်ားအား“ဝ” တိုင္းရင္းသားတို႕သည္ စည္လံုးညီညြတ္စြာျဖင့္ စုေပါင္းကာကြယ္တြန္းလွန္ခဲ့ပါသည္။ ထို“ဝ” တိုင္းရင္းသား ေတာ္လွန္ေရးအင္အားစုၾကီးအား ဦးေဆာင္ခဲ့ၾကေသာ “ဝ” အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ားျဖစ္သည့္ ေစာမဟာ နွင့္ေနာ္ခမ္းဦးတုိ႔မွာလည္း ျမန္မာ့သမုိင္းတြင္ ေဖ်ာက္ဖ်က္၍မရေသာ“ဝ” ေတာ္လွန္ေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားအျဖစ္ ထင္ရွားစြာမွတ္ေက်ာက္တင္နုိင္ခဲ့ပါသည္။ျမန္မာနုိင္ငံ၏လြတ္လပ္ေရးကို ျပည္မ-ေတာင္တန္းေဒသခြဲျခားမႈမရွိပဲ အတူတကြရယူနုိင္ရန္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ၁၉၄၇ ခုနွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၂ရက္ေန႔တြင္ ပင္လုံညီလာခံ အားျပဳလုပ္ခဲ့သည္။သုိ႕ရာတြင္လမ္းပန္းဆက္သြယ္မႈခက္ခဲျခင္း ေဝးလံေခါင္သီျခင္းတုိ႔ေၾကာင္႔ “ဝ” အမ်ဳိးသား
ေခါင္းေဆာင္တုိ႔သည္ ထုိညီလာခံသုိ႔ မတက္ေရာက္နုိင္ပဲ အေရးဆုိမႈမ်ား မျပဳလုပ္နုိင္ခဲ့ေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္“ဝ” ျပည္နယ္ကုိ ရွမ္းျပည္နယ္ထဲသုိ႔သြင္းျခင္းခံရျပီး ၁၉၄၇ ခုနွစ္ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒ ေပၚထြန္းလာေသာ အခါမွစ၍“ဝ” ျပည္နယ္နွင့္ “ဝ” တုိင္းရင္းသားတုိ႔၏ အခန္းက႑မွာလည္း တျဖည္းျဖည္း ေမွးမွိန္ခဲ့ရပါသည္။

ျပည္မနွင့္ေဝးလံေခါင္သီလွျပီးအဖက္ဖက္မွ ေခတ္ေနာက္က်က်န္ခဲ့ရေသာ “ဝ” ျပည္နယ္သည္ျမန္မာနုိင္ငံ လြတ္လပ္ေရးရျပီးေနာက္ပုိင္း ျမန္မာ့နုိင္ငံေရးေျပာင္းလဲျခင္းျဖစ္စဥ္မ်ား၌ ပါဝင္နုိင္ျခင္းမရွိခဲ့ေပ။ ဖဆပလေခတ္နွင့္ ျမန္မာ့ဆုိရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီေခတ္ တြင္လည္း အစုိးရ၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အာဏာ သက္ေရာက္ႏိုင္ခဲ့ျခင္းမရွိပဲ ေဒသဖြံ႔ျဖိဳးေရးလုပ္ငန္း၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးက႑မ်ားတြင္ လ်စ္လ်ဴရႈခံရျပီး မေျပာပေလာက္ေသာ ကုန္စည္ျဖန္႕ျဖဴးေရး လုပ္ငန္းျဖင့္သာ ဆက္ဆံမႈျပဳခံခဲ့ရပါသည္။ ႏိုင္ငံေရးဗဟုသုတမရွိေသာ “ဝ” တိုင္းရင္းသားမ်ားသည္ ရိုးသားစြာ စုေပါင္းေနထိုင္စားေသာက္တတ္ျပီး
ေတာင္ယာ စိုက္ပ်ိဳးျခင္းလုပ္ငန္းျဖင့္သာ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္း ျပဳခဲ့ၾကသည္။

ဝ ေကြ်းရြာတရြာ

၁၉၆၂ခုႏွစ္ ဦးေနဝင္း ဦးေဆာင္ေသာ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီလက္ထက္သို႕ေရာက္ေသာအခါ အစိုးရကိုဆန္႕က်င္တိုက္ခိုက္ေနေသာ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ(ဗကပ) သည္ ပဲခူးရိုးမမွဆုတ္ခြာလာကာ ျမန္မာႏိုင္ငံအေရွ႕ေျမာက္“ဝ” နယ္ေဒသသို႕ ၁၉၆၈ ခုႏွစ္တြင္ စတင္ေရာက္ရွိလာခဲ့ၾကသည္။ ၄င္းဗကပမ်ားသည္ ထိုေဒသ၌တျဖည္းျဖည္း ေျခကုပ္ယူၾကျပီး အခိုင္အမာျဖစ္လာေသာအခါ “ဝ” တိုင္းရင္းသား အားလံုးသည္လည္း အလိုအေလ်ာက္ ဗကပလက္ေအာက္သို႕က်ေရာက္ကာ ဗကပ၏ အသံုးခ်ခံ လူမ်ိဳးမ်ားအျဖစ္သို႕ သြတ္သြင္းျခင္း ခံခဲ့ရသည္။စင္စစ္အားျဖင့္ ရိုးသားၾကိဳးစားေသာ ေတာင္ေပၚေန “ဝ” တိုင္းရင္းသားမ်ား သည္ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး ဆိုရွယ္လစ္ဝါဒကို နားမလည္သကဲ့သို႕ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒဆိုသည္ကိုလည္း သေဘာမေပါက္ခဲ့ေပ။ သို႕ေသာ္ ထိုဝါဒႏွစ္ခု၏ တိုက္ပြဲၾကားတြင္ သနားစရာ ေျမဇာပင္အျဖစ္ျဖင့္ အမွန္ပင္သက္ေရာက္ခဲ့ပါသည္။
၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ျမန္မာႏိုင္ငံ ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံုေၾကာင့္ မဆလျပိဳကြဲသြားခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္၌ပင္ “ဝ” ေဒသ တြင္လည္း ႏွစ္ေပါင္း(၂ဝ)ေက်ာ္ ဗကပ၏လွည့္စားမႈ အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ စစ္ဒဏ္ အလူးအလဲခံစားေနရေသာ “ဝ” တိုင္းရင္းသားမ်ားသည္ “ဝ” အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ဦးေက်ာက္ညီလိုင္း ႏွင့္ ဦးလုတ္ပန္း(ခ) ဦးေပါက္ယူခ်န္း တို႕၏ ဦးေဆာင္မႈျဖင့္ ၁၉၈၉ခုႏွစ္ ဧျပီလ (၁၇)ရက္ေန႕တြင္ ဗကပအားအျပီးတိုင္ တိုက္ထုတ္ တြန္းလွန္ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။

ထို႕ေနာက္ “ဝ” ေသြးစည္းညီညြတ္ေရးပါတီ အမည္ျဖင့္“ဝ” တစ္မ်ိဳးသားလံုးအား ျပန္လည္စုစည္းႏိုင္ခဲ့ျပီး ျမန္မာျပည္၌ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကို နိဂံုးခ်ဳပ္ေစႏိုင္ခဲ့သည္။ မဆလျပိဳကြဲျပီးေနာက္ အာဏာရလာေသာစစ္အစိုးရ လက္ထက္ ေရာက္လာေသာအခါ ထိုအစိုးရအဖြဲ႕သည္ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ တည္တံ့ခိုင္ျမဲေရးကို အေလးထား ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကသည္။ လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕အစည္းမ်ားႏွင့္ ပဋိပကၡေလ်ာ့နည္းေရး၊ ေဒသအတြင္း တည္ျငိမ္ဖြံ႕ျဖိဳးေရးတို႕႔အတြက္ “ဝ” ေသြးစည္းညီညြတ္ေရးပါတီအား အထူးေဒသ(၂)“ဝ” ျငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲြ႕ ဟူ၍ သတ္မွတ္ေပးျပီး ေစ့စပ္ညိွႏိႈင္းႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။ အထူးအခြင့္အေရးမ်ား ေပးအပ္ကာ ျငိမ္းခ်မ္းေရးကို တည္ေဆာက္ႏိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း “ဝ” လူမ်ိဳးမ်ား၏ အနာဂတ္အတြက္ ေကာင္းမြန္ေသာ နိုုင္ငံေရးအေျခခံ အုတ္ျမစ္မ်ိဳးကို မူခ်မွတ္ႏိုင္ျခင္းမရွိခဲ့ေပ။

ဝ တိုုင္းရင္းသားသူမ်ား ရိုုးရာေပ်ာ္ပြဲတခုုတြင္

၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္ ျမန္မာႏိုင္ငံဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံသစ္ေပၚလာေသာအခါ “ဝ” တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးမ်ားအတြက္ “ဝ” ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရတိုင္းဟူ၍ သတ္မွတ္ေပးခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္ လႊတ္ေတာ္အသီးသီး၌ အဆိုပါ တိုင္းေဒသမ်ားမွ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားပါဝင္ႏိုင္ခဲ့ျခင္းမရွိခဲ့ေပ။ ျမန္မာႏိုင္ငံဒီမိုကေရစီေျပာင္းလဲေရးျဖစ္စဥ္၌ ေနရာေဒသအားလံုးသည္ တန္းတူညီတူရွိ၍ ႏိုင္ငံေရးအႏွစ္သာရအရ ထင္သာျမင္သာရွိေရးကို ႏွစ္ဖက္လံုးမွ ေခါင္းေဆာင္မ်ားအေနျဖင့္ အမိအရဆုပ္ကိုင္ထားသင့္ေပသည္။ သို႕မွသာဆူးေညွာင့္ခလုတ္ကင္း၍ သာယာေျဖာင့္ျဖဴးေသာ
ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ၾကီးေပၚထြန္းလာႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။ ယခုအခါ“ဝ” တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးမ်ားသည္“ဝ” တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္မ်ား ထိန္းခ်ဳပ္ထားေသာေနရာ တြင္သာမက ရန္ကုန္၊ မႏၱေလးစေသာ ျမိဳ႕ၾကီးမ်ားႏွင့္ အခ်ိဳ႕ေနရာေဒသမ်ားတြင္ပါ ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနထိုင္ေနၾကျပီျဖစ္သည္။ သို႕ရာတြင္ “ဝ” တိုင္းရင္းသားတို႕၏ မွတ္ပံုတင္ႏွင့္သန္းေခါင္စာရင္းမ်ား ျပဳလုပ္ရာ၌ လူဝင္မႈၾကီးၾကပ္ေရးႏွင့္ျပည္သူ႕အင္အားဦးစီးဌာနမွ “ဝ” တိုင္းရင္းသားမ်ားအား ကန္႕သတ္လူမ်ိဳးမ်ား အျဖစ္သတ္မွတ္ထားေသာေၾကာင့္ ခက္ခဲစြာ လုပ္ေဆာင္ေနရျခင္းအေပၚေဝခြဲမရဘဲ နားလည္ရ ခက္ေနပါသည္။ ထိုကိစၥအေၾကာင္းအရာမ်ားအားႏိုင္ငံေရးအရ အေရးဆိုေပးမည့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္လည္း မသိက်ိဳးကြ်ံျပဳ၍ လ်စ္လ်ဴရႈလ်က္ေနၾကသည္။

ေကာက္သစ္စားပြဲ က်င္းပရာ ဇာတ္စင္

ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ နိုုင္ငံသားဦးေရကို တိက်စြာထုတ္ျပန္ႏိုင္ျခင္းအတြက္ ၂ဝ၁၄ ခုႏွစ္တြင္ ျပည္လံုးကြ်တ္သန္းေခါင္ စာရင္းျပဳလုပ္မည့္ စီမံကိန္းအားေရးဆြဲထားေၾကာင္းသိရွိရသည္။ ထို႕ေၾကာင့္၂ဝ၁၄ ခုႏွစ္တြင္ တစ္ႏိုင္ငံလံုးရွိ
“ဝ” တိုင္းရင္းသားဦးေရစာရင္းကိုလည္း သိရွိရေတာ့မည္ျဖစ္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံဒီမိုကေရစီ ေျပာင္းလဲျခင္းျဖစ္စဥ္၌
အထီးက်န္စြာရပ္တည္ေနရသကဲ့သို႕ခံစားမိေနေသာ “ဝ” နယ္ေဒသကိုလည္း ယခင္စစ္အစိုးရလက္ထက္၌ သတ္မွတ္ေခၚဆိုခဲ့ေသာ“ဝ” အထူးေဒသ(၂) ဟူ၍ သံုးစြဲရန္မသင့္ေတာ့ဘဲ “ဝ” ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရတိုင္းေဒသ
အျဖစ္သတ္မွတ္ကာ“ဝ”တိုင္းရင္းသားအားလံုး၏ ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္ႏွင့္အတူ တန္းတူအခြင့္အေရးမ်ား ေဖာ္ေဆာင္ ခံစားႏိုင္ရန္ ယခုအခ်ိန္ကာလမွစတင္၍ အစီအမံမ်ား ခ်မွတ္သင့္ျပီျဖစ္ေပသည္။“ဝ” ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရတိုင္း ေဒသသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ အေရးၾကီးေသာ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခု၌ပါဝင္ေၾကာင္္း  နွစ္ဖက္ေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႕အစည္းမ်ားအားလံုးက “ဝ” လူထုအေပၚတြင္သာ အေျခခံ၍ လက္ခံအသိအမွတ္ျပဳသင့္ပါသည္။ "ဝ” တိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ လည္း မိမိတို႕ထိန္းခ်ဳပ္ထားရာနယ္ေျမရွိ မိမိတို႕၏လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕အစည္းႏွင့္ “ဝ” တိုင္းရင္းသား မ်ား၏အက်ိဳးကိုသာ ေရွးရႈလုပ္ေဆာင္ျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ပဲ အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ဓာတ္ျဖင့္ ေနရာအႏွံ႔ျပန္႕ႏွံ႔ေန ေသာ“ဝ” တိုင္းရင္းသားတို႕၏ အက်ိဳးစီးပြား ကိုလည္းထည့္သြင္း စဥ္းစားလုပ္ေဆာင္ၾကရမည္ျဖစ္သည္။ 

အမ်ိဳးဘာသာ စာေပႏွင့္စကားအား ျမွင့္တင္ေပးျခင္းျဖင့္ “ဝ” တိုင္းရင္းသားတို႕၏ အခန္းက႑မ်ားသည္လည္း အေရးပါ၍ ျမင့္တက္လာႏိုင္မည္ျဖစ္ေပသည္။ အသိပညာ၊ အတတ္ပညာတို႕ႏွင့္ျပည့္စံုေသာ “ဝ” တိုင္းရင္းသား မ်ားအား ျပန္လည္စုစည္း၍ သင့္ေတာ္ေသာ အခန္းက႑မ်ား၌ ဦးေဆာင္ပါ၀င္ တာဝန္ယူေစျခင္းျဖင့္ လူမ်ိဳးစုအတြင္းအေတြးသစ္ အျမင္သစ္မ်ား၊ အခြင့္အလမ္းသစ္မ်ား ေပၚထြန္းလာႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။ လူမ်ိဳးစု၏အက်ိဳး၊ ျပည္နယ္၏ အက်ိဳးသယ္ပိုး ထမ္းရြက္ႏိုင္ရန္အတြက္ ထူးခြ်န္ထက္ျမက္ေသာ “ဝ” တိုင္းရင္းသား မ်ိဳးဆက္သစ္မ်ားအားလည္း ေမြးထုတ္ေျမေတာင္ေျမာက္လွ်က္ ပခံုးေျပာင္းတာ၀န္မ်ားေပးအပ္ရန္ ယခုအခ်ိန္ကတည္းကပင္ ေရြးခ်ယ္သတ္မွတ္၍ စီမံထားသင့္ျပီျဖစ္သည္။ ထို႕ျပင္ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓာတ္၊ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓာတ္မ်ား ေမြးျမဴ၍ အျခားေသာညီေနာင္တိုင္းရင္းသားမ်ားႏွင့္ လက္တြဲကာ ေခတ္မီဒီမိုကေရစီ နိုုင္ငံေတာ္သစ္ၾကီးအား ပံုေဖာ္ရာ၌လည္း တစ္တပ္တစ္အား ပါဝင္ဆင္ႏႊဲသင့္ေပသည္။

နိင္ငံေတာ္အစိုးရဘက္မွလည္း လူမ်ိဳးေရးကန္႕သတ္ခြဲျခားျခင္းမ်ားမရွိဘဲ တိုင္းျပည္တည္ေဆာက္ေရး လုပ္ငန္းမ်ား၌ “ဝ” တိုင္းရင္းသား၏ အခန္းက႑မ်ားကို ထည့္သြင္း၍ ပါဝင္လုပ္ေဆာင္ခြင့္မ်ား ျပဳသင့္ျပီ ျဖစ္သည္။သို႕မွသာ ကြ်ႏု္ပ္တို႕တစ္မ်ိဳးသားလံုး ေတာင့္တခဲ့ၾကေသာ တိုင္းရင္းသား အခြင့္အေရးတန္းတူရရွိျပီး စည္းလံုးညီညြတ္စြာ ဖြဲ႕စည္းတည္ေထာင္ထားေသာ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ၾကီး ျဖစ္ေပၚလာမည္မွာ မလြဲပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။

( ဝ တိုုင္းရင္းသာဖြံ ့ၿဖိဳးမႈကြန္ယက္တြင္ ေဖာ္ျပၿပီးေဆာင္းပါးျဖစ္ပါတယ္။ )