ေၾသာ္...အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ အမ်ိဳးသမီးမ်ားေန႔တဲ႔လား...

မေန႔က NGO တခုရဲ႕ရံုးကို ေရာက္သြားေတာ႔ အဲဒီမွာ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာအမ်ိဳးသမီးမ်ားေန႔ ဆိုၿပီး ရံုးတြင္း activity ေလးတခု လုပ္ေနၾကတယ္။ ကိုယ္လည္း အလုပ္ကိစၥနဲ႔ သြားေတာ႔ သူတို႔ လုပ္ေနတာ မပါဝင္ လိုက္ရဘူး။ ေကာင္းပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံက လူေတြ အမ်ိဳးသမီးေတြကို အသိအမွတ္ျပဳၿပီး အမ်ိဳးသမီးမ်ားေန႔ အထိမ္းအမွတ္က်င္းပတာ။ ဒါေပမယ္႔ သူတို႔ အဲဒီ အထိမ္းအမွတ္ က်င္းပေနတုန္း က်ေနာ္႔ အေတြးထဲေရာက္လာတာ.... ဆြမ္လြတ္ရြယ္ဂ်ား ကိစၥ......။ ပိုၿပီး လံုျခံဳမႈရွိတဲ႔ ျပည္တြင္း/ျပည္ပ ေနရာအသီးသီးမွာ ေနထိုင္က်တဲ႔ အမ်ိဳးသမီးထုႀကီးက အမ်ိဳးသမီမ်ားေန႔ အထိမ္းအမွတ္ကို လံုျခံဳစြာ က်င္းပႏိုင္ေပမယ္႔.... ကခ်င္ျပည္ စစ္ေရွာင္စခန္းက ဒုကၡသည္ေတြ... ဗမာစစ္တပ္ရဲ႕ အဓၶမျပဳက်င့္ အသတ္ခံလိုက္တဲ႔ အမ်ိဳးသမီးေတြက အမ်ိဳးသမီးမ်ားေန႔ဆိုတာကို သိလိုက္ပါ႔မလား...။
ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္လည္း အျပည္ဆိုင္ရာအမ်ိဳးသမီးမ်ားေန႔မွာ ဆြမ္လြတ္ရြယ္ဂ်ားလို လူမသိ၊သူမသိ အႏိုင္က်င့္ခံ အသတ္ခံလိုက္တဲ႔ အမ်ိဳးသမီးထုမ်ားအတြက္ ေမတၱာပို႔သရင္းနဲ႔ မေနာေျမ-စိန္ ေရးတဲ႔ ပံုျပင္မဟုတ္ ဆိုတဲ႔ ကဗ်ာေလးကို ျပန္ေဝမွ်လိုက္ပါတယ္........

ဆြမ္လြတ္ရြယ္ဂ်ား မဂၤလာေဆာင္ဓာတ္ပုုံ

          

            

    ပံုျပင္မဟုတ္


အျဖစ္ကို ေျပာရမယ္ဆိုရင္
ငါဆြမ္လြတ္ ရြယ္ဂ်ားပါ။
မနွစ္ကေအာက္တို ဘာလမွာ၊
ငါ့အိမ္ေထာင္ ျပိဳကြဲခဲ့ရတယ္။
ဆယ္သက္မေမ့နိုင္္ဘူး။

ငါ့မွာ - ေယာက်္ားနဲ႔သားနဲ႕ အဂူးနဲ႔
မိသားစုတခုရွိတယ္၊
အဂူးဟာ ငါ့အေဖအရင္းလိုပါဘဲ။
အဂူးဆိုုတာ- သားရဲ႕အဖိုးကိုေျပာတာပါ။
ငါတို႔မိရိုးဖလာ လုပ္ငန္း
ေတာင္ယာစိုက္ပ်ိဳးျခင္းနဲ႔
အသက္ဝမ္းေက်ာင္းၾကတယ္။
 ငါတို႔ဘဝမွာ ဆင္းရဲေပမယ့္ျငိမ္းခ်မ္းၾကတယ္။

သို႔ေသာ္လည္း-
      မနွစ္တုန္းက တေန႔ေသာအခါ၊
      ဒို႔မိသားစုဆီ ၾကမၼာဆိုးၾကီးဝင္လာတယ္။
      ဇနီးေမာင္နွံေျပာင္းဆံေတြထမ္းလို႔၊
      နို႔စို႔သားငယ္ကို အဂူးကပိုးခဲ့တယ္။
      မေမ်ွာ္လင့္ဘဲေတာလမ္းထဲမွာ
      ဗမာစစ္သား တအုပ္နဲ႔ ေတြ႕ခဲ့ၾကတာ၊
      က်ားတအုပ္နဲ႔ေတြ႔ ရသလိုဘဲ။
       စစ္သားတအုပ္က က်ားထက္ဆိုးခဲ့တယ္။
      သူတို႔ ဒို႔ကို လိုက္ဖမ္းလုယက္ၾကတယ္။
      ေျပးနိုင္္တဲ့ ငါ့ေယာက်္ား၊
      ငါ့သားနဲ႕ အဖိုးတို႔လြတ္ေျမာက္ေပမယ့္၊
      မေျပးနိုင္္တဲ့ ငါ့မွာ ဒုကၡနဲ႔ၾကံဳရေတာ့တယ္။
      ငါ့ကို အတင္းအဓၶမဝိုင္းျပီး
      ျမင့္မွားတဲ့ေက်ာက္ေတာင္ မုဘြမ္ဆီ
      က်ားဆြဲသလိုဆြဲသြားၾကတယ္။
      ငါ့ကို တစစီ ဆြဲျဖ ဲၾကတယ္။
      ဝတ္လစ္စလစ္နဲ႔ ၾကိဳက္သလို
      မုဒိမ္းမႈ ျပဳ ၾကတယ္။
      က်ားနဲ႔တူတဲ့ဗမာစစ္သားေတြ၊
      တေကာင္ျပီးတေကာင္ပါဘဲ။
      ေန႔တိုင္းေက်ာက္ဖ်ာ ေပၚမွာ
      ငါ့ကိုဝတ္လစ္စလစ္နဲ႔ ေနျပၾကတယ္။
      ဆြဲထုတ္လိုက္ ဆြဲေခၚလိုက္နဲ႔ျပဳၾကတယ္။
      ငါ့အဝတ္ေတြလည္းေပ်ာက္သြားတယ္။
      ၾကြက္ကေလးတေကာင္ ဖမ္းမိတဲ့
      ေၾကာင္မိသားစု လိုပါဘဲ။
      ပုတ္လိုက္ကန္လိုက္ ပစ္ေျမွာက္လိုက္
      ကိုက္လိုက္ ဆြဲလိုက္ ခုန္အုပ္လိုက္
      ျပဳလိုက္နဲ႔ - ေဆာ့ကစားၾကတယ္။


ငါ့ကိုသူတို႔ စစ္အကႌ် ဝတ္ေပးၾကတယ္။
ေက်ာက္ဖ်ာ  ဆီဆြဲေခၚျပီး၊
ထိုင္ေစၾကတယ္၊ အစာမေကြ်းၾကဘူး။
ငါ့မွာလည္း ေတာ္ေတာ္နဲ႔ကို မေသနိုင္ခဲ့ဘူး။
ငါ့မွာဘာ အမဂၤလာ က်ိန္စာေတြပါခဲ့လဲလို႔၊
ဘုရားကိုတမ္းတရင္း - အသည္းေတြကြဲခဲ့ရတယ္။
ေနာက္ဆံုးတပါတ္ေလာက္ၾကာမွ
ကယ္သူမရွိတဲ့ငါ့မွာ - စိတ္ဓါတ္ေတြက်ျပီး၊
ငါ့ဝိညာဥ္ဟာ - ေပ်ာ့ဖတ္ေနတဲ့
ငါ့ခႏၶာကိုယ္ထဲက ထြက္ခြာသြားေတာ့တယ္။

ငါ့ဝိညာဥ္ လြင့္ေမ်ာျပီး၊
မုဘြမ္တခြင္ မွသည္ - ရြာဆီသို႔
လြတ္လပ္ေပါ႔ပါးစြာ ေရာက္ခဲ့တယ္။
ဒါေပမယ့္ - ရြာမွာလူမရွိေတာ့ဘူး။
ငါ့ေယာကၤ်ား ငါ့သားနဲ႔အဂူး၊
အရိပ္အေယာင္ေတာင္ ရွာမေတြ႔ဘူး။
ငါ့ဝိညာဥ္ ေနရာအနွံ႔ ပ်ံသန္းခဲ့တယ္။
ဘုရားေက်ာင္းၾကီးေတြမွာ ဝတ္ျပဳဆုေတာင္းေနၾကတယ္။
ဆြမ္လြတ္ရြယ္ဂ်ား လြတ္ေျမွာက္ဖို႔တဲ့၊
အၾကီးအက်ယ္ဆုေတာင္းေနၾကတယ္၊
သနားဖို႔ ေကာင္းေနျပီ
ဆြမ္းလြတ္ရြယ္ဂ်ား - ထာဝရျငိမ္းခ်မ္းသြားျပီ မသိရွာၾကဘူး။
                           
ငါကေတာ့ ငါ့မိသားစုကိုဆက္ရွာတယ္။
ေဟာ! ေတြ႔ပါျပီ။
ဒုကၡသည္ စခန္းနဲ႔တူပါတယ္။
 အဂူးနဲ႔ ငါ့သား ယာယီတဲျပင္မွာ
ေပြ႔ဖက္ျပီး ထိုင္ေငးေနၾကတယ္။
နို႔ဆာေနလား - သားေလးရယ္?
ခ်စ္ေမေမ - ဝမ္းနည္းပါတယ္။

ကဗ်ာကို...Jinghpaw kasa blog မွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။