နန္းလြင္
Nov 12, 2013
Nov 12, 2013
က်မဆီကုိ ဗန္းေမာ္ ျမဳိ႕က သတင္းေတြ ဆက္တုိက္ ၀င္တာ တစ္ပတ္ေလာက္ ရွိျပီျဖစ္ပါတယ္။
အစကေတာ႕ စစ္ပြဲ ေတြျပန္ျဖစ္ေနတယ္။ ဒုကၡသည္ေတြ ရွိေနတယ္္ ဆုိတာေလာက္ကုိပဲၾကားမိပါတယ္။ ေနာက္ ေတာ႕အဲဒီဘက္က အဆက္ အသြယ္မ်ားစြာနဲ႕ ဖုန္းေျပာျဖစ္ျပီး ရန္ကုန္မွာရွိတဲ႕သတင္းအရင္းအျမစ္မ်ားနဲ႕ စကားေျပာမိပါတယ္။
ဒုကၡသည္ တစ္ေထာင္ေက်ာ္ အစားေရစာျပတ္လတ္ေနသည္ ဆုိတဲ႕သတင္းက က်မ အတြက္ တေျဖးေျဖး တုန္လူပ္ေျခာက္ျခားေစခဲ႕ပါတယ္။ ဗန္းေမာ္ကုိ က်မ ကုိယ္တုိင္ သြားဖုိ႕ ဆုံးျဖတ္ခဲ႕ပါတယ္။
ထုိအခ်ိန္မွာ မန္စီမွာ ဘယ္လုိ အေျခအေနေတြ ရွိ လဲဆုိတာ က်မ ေသခ်ာ မသိပါ။ နန္႕လင္းပါရြာမွာ ဒုကၡသည္ေပါင္း တစ္ေထာင္ေက်ာ္နဲ႕ရြာသူ ရြာသား ငါးရာေက်ာ္ အစားေရစာ ျပတ္လတ္ေနသည္မွာ ဆယ္ရက္ခန္႕ရွိျပီ။ မန္စီထဲကရြာေတြ မွာ အစိုးရစစ္ေၾကာင္းေတြ ၀င္လုိ႕ ရြာသားမ်ား အထိတ္ တလန္႕နဲ႕ ထြက္ေျပးေနရသည္ဟုသာ အၾကမ္းဖ်င္း က်မ သတင္းရထားပါတယ္။ က်မတုိ႕ခရီးအတြက္ မခြန္ဂ်ာက သူတတ္ႏုိင္သေလာက္ အစအစအရာရာကူညီခဲ႕ပါတယ္။
က်မတုိ႕ဗန္းေမာ္ကုိေရာက္ေတာ႕ ေနာက္မနက္မွာပဲ မန္စီထဲက အစုိးရတပ္ေၾကာင္းေတြ ၀င္ေရာက္ ထားသည္႕ ေက်းရြာေတြကုိသြားဖုိ႕ နန္႕လင္းပါ ဆီကုိသြားဖုိ႕ အဆက္အသြယ္ရခဲ႕ပါတယ္။ ဗန္းေမာ္ျမဳိ႕ရွိ KBC ဘုရားေက်ာင္းတစ္ခုမွာ က်မတုိ႕ ေစာင္႕ေနရင္း က်မတုိ႕ခရီးကုိဦးေဆာင္မည္႕ သူက ဖာသာ ခါးလီ ေရာက္လာပါတယ္။
ဖာသာခါလီမွာမန္႕၀ိန္႕ၾကီးဒုကၡသည္စခန္းကုိ ဦးေဆာင္ ေနသူတစ္ဦးျဖစ္ျပီး စိတ္ဓာတ္ေရးရာ အရ သူရဲ႕လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားကုိ ေလးစားျပီသားျဖစ္တာေၾကာင္႕ က်မ အနည္းငယ္ေတာ႕စိတ္သက္သာရာ ရသြားပါတယ္။ ေနာက္က်မတုိ႕ကုိကားေမာင္းပုိ႕မယ္႕ သူက ကုိေအာင္စုိးလင္း ျဖစ္ေနတာေတြ႕ရပါေတာ႕တယ္။
သူကေတာ႕ က်မတုိ႕လုိင္ဇာကုိဒုတိယ တစ္ေခါက္သြားခ်ိန္တုိက္ပြဲေတြ ျပင္းထန္ေနခ်ိန္မွာ မိန္႕၀ိန္းၾကီးကုိ ေရာက္ေတာ႕တရုတ္ျပည္ ထဲ ၀င္ခြင္႕ရဖုိ႕အေရး အစစအရာရာကူညီ ခဲ႕သူျဖစ္ပါတယ္။ သူကအစုိးရ ဘက္က ဗုိလ္ၾကီးေဟာင္းတစ္ဦးျဖစ္ေပမယ္႕ ကခ်င္ အမ်ဳိးသမီး ကုိယူ ကာ မိန္႕၀ိန္းၾကီး ဒုကၡသည္ စခန္းကုိအစစအရာရာ ကူညီေနသူျဖစ္ပါတယ္။
က်မတုိ႕ မန္႕၀ိန္းၾကီးကုိေရာက္ခ်ိန္က ေျမျမဳတ္မူိင္း ေၾကာင္႕ ကေလးငယ္မ်ား ေသြးသံရဲရဲ နဲ႕ လဲေနခ်ိန္မွာ ကုိေက်ာ္စုိးလင္းက ေဆးရုံအေရာက္ပုိ႕ေပးကာ တာ၀န္ယူခဲ႕သူျဖစ္ပါတယ္။ သူ႕ နဲ႕ရက္အတန္ အၾကာ ခင္မင္ျပီးေနာက္မွာ သူဟာ ဗုိလ္ၾကီးေဟာင္းတစ္ဦးဆုိတာ ထက္ ကခ်င္ လူမ်ဳိးေတြကုိ ပုိခ်စ္ေသာအစစအရာရာ ကူညီေသာ ဒုကၡသည္ မ်ားအတြက္ အလြန္ နစ္နာခံေသာ သူျဖစ္ေၾကာင္း က်မယုံၾကည္ မိပါတယ္။
က်မ တုိ႕ခရီးသြားရမယ္႕ခရီးသြားေဖာ္ေတြမွာ က်မ အတြက္ အားတတ္စရာျဖစ္ခဲ႕ပါတယ္။
ဖာသာခါးလီတုိ႕က နန္႕လင္းပါကုိ ဆန္ ပုိ႕မယ္႕ ကားနဲ႕က်မတုိ႕ကုိေခၚသြားမည္ျဖစ္ျပီး ဆန္အိတ္မ်ား သယ္ယူ ဖုိ႕ အတြက္က်မ တုိ႕ နဲ႕အတူ ဗန္းေမာ္ျမဳိ႕ေပၚစခန္းကဒုကၡသည္ ဆယ္ေယာက္ေက်ာ္ လည္းပါလာသည္။
က်မတုိ႕ ဒုကၡသည္ေတြကုိ ဆန္ပုိ႕မွာကုိသတင္းရတဲ႕ ဗန္းေမာ္ ျမဳိ႕ အစုိးရတပ္မေတာ္ တပ္ရင္းမွဴး နဲ႕အဖြဲ႕ က လာျပီးသူတုိ႕လည္းပစၥည္းေတြ ထည္႕ေပးခ်င္ပါတယ္လုိ႕ေျပာပါတယ္။
ဖာသားခါးလီက လက္ခံလုိက္ျပီး ငါတုိ႕ဒုကၡသည္ေတြ အတြက္သူတုိ႕က ထည္႕ေပးခ်င္တာ တဲ႕ ခဏေစာင္႕ရေအာင္လုိ႕ေျပာတာေၾကာင္႕က်မတုိ႕ ကားမထြက္ေသးပဲေစာင္႕ရပါတယ္။
တစ္နာရီလည္းမလာ။ ႏွစ္နာရီလည္း မလာ နဲ႕ မနက္ ၈နာရီ တည္းက ေစာင္႕လုိက္တာ ၁၁ နာ၇ီခန္႕မွာ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ဖာမ်ားေရာက္လာပါတယ္။
က်မတုိ႕လည္းစိတ္မရွည္ေဒါသလည္းထြက္ျပီး ျခံ၀င္းထဲမွာ လမ္းေလ်ာက္ေနမိပါတယ္။
ျဖစ္ႏုိင္ရင္ဒုကၡသည္ေတြဆီ အျမန္ဆုံးေရာက္ခ်င္ေနျပီျဖစ္ပါတယ္။
က်မလမ္းေလ်ာက္ေနရင္းဖာသာ နားမွာရပ္ေနသည္႕ အပြင္႕ ၾကီးမ်ားစြာ တပ္ထားေသာ အစုိးရ တပ္မေတာ္က ဗုိလ္ ၾကီးက က်မကုိစကားလွမ္းေျပာပါတယ္။
မင္းက သတင္းေထာက္လား။ မင္းငါ႕ သတင္းေရးရင္ မင္းကုိ ငါ ရီးစကားေျပာပစ္မယ္ လုိ႕ ရုတ္ တရက္ေျပာလုိက္ပါတယ္။
မင္းက သတင္းေထာက္လား။ မင္းငါ႕ သတင္းေရးရင္ မင္းကုိ ငါ ရီးစကားေျပာပစ္မယ္ လုိ႕ ရုတ္ တရက္ေျပာလုိက္ပါတယ္။
က်မ ကခ်င္စစ္ပြဲသတင္းေတြ အျမဲေရးေပမယ္႕ အျမဲ တမ္းဘက္မလုိက္ေအာင္ အျမဲၾကဳိးစားခဲ႕ပါတယ္။ စစ္ပြဲသတင္းမ်ားကုိေရးသားတဲဲ႕ အခါမွာလည္း အစုိးရတပ္မေတာ္ ဘက္က ေျပာစကားမ်ားကုိ လည္းထည္႕ကာ က်မေဆာင္းပါးမ်ား သတင္းမ်ားကုိေရးသားခဲ႕ပါတယ္။က်မအေနနဲ႕တကယ္ တမ္းေျပာရရင္ အစုိးရတပ္မေတာ္က သတင္းေထာက္ေတြကုိ စကားေျပာေစခ်င္ပါတယ္။ သူတုိ႕ဘက္က အသံေတြကုိ လည္းက်မတုိ႕ၾကားခ်င္သည္။ ဒါေပမယ္႕က်မ ပထမဆုံးဗန္းေမာ္မွာေတြ႕ဆုံရသည္႕ဗုိလ္ရဲ႕ စကား မွာ က်မ နားထဲကုိကန္႕လန္႕၀င္သြားကာ ရုတ္ တရက္ က်မ မ်က္ႏွာကုိ ျဖတ္ရုိက္လုိက္သလုိခံစားရပါတယ္။ တုိင္းရင္းသားနယ္ေျမမ်ားစြာကုိသတင္း သြားယူတုိင္း အေျခအေန အလြန္ဆုိးေနသည္႕ေရွ႕တန္းတေနရာမွာ သတင္းယူ ခဲ႕တုန္းကေတာင္တုိင္းရင္းသား ဘယ္စစ္သားကမွ က်မတုိ႕ကုိ စကားနဲ႕ေတာင္ ေစာ္ကားေမာ္ကားမျပဳခဲ႕။ က်မတုိ႕ကုိ အျပန္အလွန္ေလးစားစြာ ေျပာဆုိကာ ဒီကေန႕ အထိေကာင္းမြန္ေသာ ဆက္ဆံေရးတည္ေဆာက္ထားခဲ႕ၾကပါတယ္။
အနားမွာရပ္ေနတဲ႕ကခ်င္ ဖာသာေတြ အကုန္လုံးက မ်က္ႏွာေတြမဲသြားျပီး သူတုိ႕လည္း အရမ္းစိတ္တုိသြားပါတယ္။က်မလည္းရုတ္တရက္ စိတ္ကုိထိန္းလုိက္ျပီ ျပန္ေျပာပါဦး ဗုိလ္ၾကီးရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ခပ္တင္းတင္း
ထားကာေျပာလုိက္ပါတယ္။
သူက ေၾသာ္ရီးစားစကား ေျပာ မယ္လုိ႕ေျပာတာပါ လုိ႕ ထပ္ေျပာပါတယ္။
က်မလည္းရတယ္ေလ။ အခုေျပာလုိက္လုိ႕ေျပာကာ ေရွ႕ကိုတုိးလုိက္ေတာ႕
သူမ်က္ႏွာပ်က္သြားသည္။ ရန္ကုန္မွာသာဆုိရင္ က်မ သူ႕ကုိ တစ္ခုခု လုပ္ျပီးျပီ ျဖစ္မွာပါ။
က်မလည္း အိတ္ထဲကကတ္ကုိထုတျ္ပီး ႏူတ္ဆက္လုိက္ပါတယ္။ သူက ခပ္တည္တည္ပဲ ယူျပီး ရယ္ေနပါတယ္။
က်မ စိတ္ထဲမွာမေက်နပ္ေနမွန္းသိလုိ႕ဖာသာ ခါးလီက နန္းလြင္ မုန္႕သြားစားမလား ကား ထြက္ တာေစာင္႕ရင္းလုိ႕ေျပာလာတာနဲ႕က်မ၊ က်မညီမနဲ႕ကရုဏာ က မေကတီ သုံးေယာက္ အျပင္ထြက္ ျပီးမုန္႕စားခဲ႕ၾကပါတယ္။
၁၂နာရီေလာက္မွာက်မတုိ႕ကားစထြက္ ခြင္႕ရပါတယ္။
က်မ ကားေပၚေရာက္ေတာ႕ကိုေအာင္စုိးလင္းက အရမ္းအားနာျပီး
နန္းလြင္ေရ အကုိအားနာပါတယ္။ သူအဲလုိေျပာလုိက္ေတာ႕ အကုိတုိ႕လည္း ဘာေျပာရမွန္းမ သိဘူး ျဖစ္သြားတယ္။ကုိယ္တုိ႕အခုသူတုိ႕ ထိန္းခ်ဳပ္ထားတဲ႕နယ္ေျမကုိသြားရမွာဆိုေတာ႕ သိတဲ႕ အတုိင္းပဲလုိ႕က်မကုိေျဖသိမ္႕စကားေျပာရွာပါတယ္။
က်မ ခရီးသြားရင္းအျမဲစိတ္ကုိေပါ႕ေပါ႕ထားကာေျဖရွင္းတတ္တဲ႕ပုံစံအတုိင္း ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးလုိ႕ရယ္ျပီးေျပာလုိက္မွ ကားေပၚကက်န္တဲ႕သူေတြအားလုံး ရယ္ႏုိင္က်ၾကပါတယ္။
က်မေဘးနားမွာထုိင္တဲ႕ဖာသာေရာဘတ္က စိတ္တုိျပီး ဒီေကာင္ေတြကြာ လုိ႕ေျပာရင္း က်မကုိအားနာစြာၾကည္႕ရွာပါတယ္။
……………………………………………………………………………………………………………………….
က်မတုိ႕ရဲ႕ ၾကမ္းတမ္းတဲ႕ခရီးစဥ္ရဲ႕ အစသည္ က်မကုိ စိတ္အေႏွာင္႕အယွက္မ်ားစြာ နဲ႕စတင္ေစခဲ႕သည္။
မန္စီခရုိင္ထဲကေရာက္တာနဲ႕ဆုိးရြားလွတဲ႕ ရြာလမ္းေတြကစတင္ၾကဳိဆုိေနပါေတာ႕တယ္။ ရြာလမ္းမ်ားစြာ ဟာ ခ်ဳိင္႕ၾကီးမ်ားစြာ ရြံ႕မ်ားစြာ ခလုတ္မ်ားစြာ နဲ႕ျပည္႕ႏွက္ေနျပီးတစ္ခါတေလ ကား ကေမာင္းေနရင္းနဲ႕ ကားက ရြံ႕ ထဲမွာ တပတ္လည္ေနပါတယ္။
ကားကုိ ေကာင္းေကာင္းထုိင္စီးရတယ္ဆုိတာမရွိပဲ ရုိလာကုိစတာစီးသလုိ မ်ဳိး သြားရပါတယ္။ က်မစိိတ္ထဲမွာ ကားသာေမွာက္သြားခင္ ရင္သြားျပီဆုိတဲ႕စိတ္၀င္လာျပီး က်ိတ္ဆုေတာင္းေနမိပါတယ္။
ဒီလုိနဲ႕ကားတစ္နာရီခြဲေလာက္စီးျပီးတဲ႕ အခါ မုိင္းေခါင္ေက်းရြာကို က်မတုိ႕ေရာက္ပါတယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲတျခားရြာေတြကေျပးလာတဲ႕ ဒုကၡသည္ေတြကုိ မုိင္းေခါင္ KBCဘုရားေက်ာင္း မွာထားတာေ ၾကာင္႕က်မတုိ႕အဲဒီေနရာကုိ ဆုိင္ကယ္ေတြနဲ႕သြားၾကပါတယ္။
က်မအဲဒီကုိေရာက္တာနဲ႕ဘုရားေက်ာင္းက ဓမၼဆရာေတြ အကုန္ေရာက္လာျပီး ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ေျပာ ျပၾကပါတယ္။ ရြာသားေတြကုိေသနတ္နဲ႕ပစ္ခတ္ခဲ႕ပုံပစၥည္းေတြရယူ ခဲ႕ပုံ၊ လူေနအိမ္ေတြမွာစစ္သားေတြ ၀င္ေရာက္ေနထုိင္ ေနပုံ၊ ဖမ္းဆီးစစ္ေဆးရုိက္ႏွိက္ခဲ႔ပုံ၊ လက္နက္ၾကီးေတြနဲ႕ပစ္ခတ္ခဲ႕ပုံ ဖာသာေတြ သြားကယ္လုိ႕ဖမ္းဆီးထားသူေတြကုိျပန္လြတ္ေပးခဲ႕ပုံေတြကုိေျပာျပၾကပါတယ္။ ေျပာေနရင္းနဲ႕ က်မတုိ႕ကုိ ျပတင္းေပါက္ ေတြကေန လာေခ်ာင္းတဲ႕အရိပ္ျမင္လုိ႕က်မၾကည္႕ လုိက္ေတာ႕ တပ္မေတာ္က စစ္သားမ်ားျဖစ္ေနတာေတြ႕ရပါတယ္။
က်မ က ရြာသူတစ္ေယာက္နဲ႕အင္တာဗ်ဴးလုပ္ခ်င္တယ္ဆုိေတာ႕အသက္ ၇၀ေက်ာ္အဖြားတစ္ဦးကုိ ေခၚေပးပါတယ္။က်မ အဖြားနဲ႕စကားေျပာေနရင္း ဗ်ဴဟာမွဴးေရာက္လာျပီလုိ႕ ဖာသာေတြကေျပာလုိက္ေရာ ေျခတဖက္မသန္တဲ႕ အဖြား အုိက က်မကုိ လက္ကုိဆြဲကာ လာဆရာမ က်မအခုေနတဲ႕ ေနရာကုိသြားမယ္။ သူတုိ႕မ်က္ႏွာေတြကို မျမင္ခ်င္ဘူးလုိ႕ ေျပာပါတယ္။
ဒါနဲ႕ က်မလည္း အဘြားကိုတြဲကာ သူ ေနထုိင္တဲ႕ ဘုရားေက်ာင္းအေပၚထပ္ကုိပုိ႕ေပးျပီးစကားေျပာျဖစ္ပါတယ္။
အဘြားက လက္နက္ၾကီးနဲ႕ပစ္ခတ္တာကုိၾကဳံရျပီး ေျခမသန္ပဲထြက္ေျပးခဲ႕ရေၾကာင္း ကုိ က်မကုိေျပာျပေနရင္း ဘုရားေက်ာင္းကဆရာမ ႏွစ္ေယာက္ကအေပၚတတ္လာျပီးသူတုိ႕ၾကဳံရတာေတြကုိလည္းေျပာျပပါတယ္။
က်မတုိ႕စကားေျပာေနရင္း၀ရံတာကုိအစုိးရစစ္သားတစ္ေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ တတ္လာျပီးလာၾကည္႕ပါတယ္။
ဖာသာခါးလီကက်မကုိစုိးရိမ္ပုံရျပီး ကုိေက်ာ္စုိးလင္းကုိယ္တုိင္ အေပၚထိတတ္လာျပီး က်မကုိ နန္းလြင္ေရ သြားရေအာင္လုိ႕က်မကုိေခၚပါတယ္။
ဖာသားက အစုိးရတပ္ဗ်ဴဟာမွဴးကက်မနဲ႕စကားေျပာဖုိ႕ေျပာေတာ႕ က်မနဲ႕မိတ္ဆက္ျဖစ္ပါတယ္။
ဗ်ဴဟာမွဴးကုိၾကည္႕ရတာက က်မဗန္းေမာ္မွာေတြ႕ ခဲ႕သူနဲ႕မတူပဲ အနည္းငယ္ေပ်ာ႕ေျပာင္းဟန္ရွိျပီး အဆင္ေျပလုိတဲ႕ပုံစံရွိပါတယ္။ က်မ ေမးသမွ်ေမးခြန္းေတြကုိသူသိသေလာက္ ျပန္ေျဖခဲ႕ပါတယ္။
သူျပန္ေျဖတာကရြာထဲမွာစစ္သားေတြ မေနေၾကာင္း၊ ပစ္ခတ္တာဟာ သစ္ခုိးထုတ္သူေတြကုိျဖစ္ေၾကာင္း၊ ရြာသူၾကီးကိုပစ္ခတ္ခဲ႕တာဟာ သူဆီမွာ မသၤကာ တဲ႕ပစၥည္းေတြမိခဲ႕လုိ႕ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အခုလည္းဒုကၡသည္ေတြကုိ ေဆးကုေပးေၾကာင္း အစားအေသာက္ေတြလွဴေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။
က်မက ေမးျပီးေတာ႕ဗ်ဴဟာမွဴး တုိ႕က အဲလုိစကားသံေတြရမယ္ဆုိရင္ က်မတုိ႕ဆက္သြယ္ပါမယ္လုိ႕ ေျပာေတာ႕သူက ခပ္ေအးေအး ခပ္ျပဳံးျပဳံးပင္ရပါတယ္လုိ႕ျပန္ေျပာပါတယ္။
သူေျပာေသာစကားတစ္ခြန္းကုိ က်မ မွတ္မိေနသည္မွာ ရြာသားေတြ အိမ္ျပန္လုိ႕ရပါျပီ။ ဘယ္သူမွ ရြာ ထဲက အိမ္ေတြထဲမွာမေနေတာ႕ပါဘူး။ ပစၥည္းေတြလည္း မဖ်က္ဆီးပါဘူးဆုိတဲ႕စကားပင္ျဖစ္ပါတယ္။
ဒုကၡသည္ စခန္းမ်ားစြာကုိေရာက္ဖူးေသာက်မ အတြက္ပထမဆုံးအၾကိမ္ အစုိးရစစ္တပ္က အရာရွိတစ္ဦးကုိ ဒုကၡသည္စခန္းတစ္ခုမွေတြ႕ဆုံခဲ႕ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
သူေျပာခဲ႕ေသာ စကားမ်ား မွန္မမွန္ဆုိတာကုိ နာရီပုိင္းအတြင္း က်မ လက္ေတြ႕ ျမင္ေတြ႕ခဲ႕ရပါေတာ႕တယ္။
……………………………………………………………………………………………………………………
က်မတုိ႕ဆန္ပုိ႕မည္႕ကားမုိင္းေခါင္ကေန ထြက္စံလြင္ေက်းရြာ ေနာက္မေခၚရမ္ ေက်းရြာေတြကိုျဖတ္လာ ရပါတယ္။ ရြာ ထဲကအိမ္ ေတြမွာ အစုိးရတပ္စစ္သား ေတြရဲ႕ အက်ိၤေတြလွမ္းထားတာေတြ႕ရပါတယ္။ က်မတုိ႕ကားျဖတ္သြားေတာ႕ ေသနတ္ေတြကုိင္ကာ ထၾကည္႕ၾကပါတယ္။ ရြာေတြမွာ အစုိးရစစ္သားမ်ားေန ထုိင္ၾကတာကလြဲလုိ႕ သခ်ဳိင္း တစျပင္လုိ ေျခာက္ေသြ႕ေနပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဒုကၡသည္စခန္းထဲမွ အဘြားအုိ ရဲ႕ စကားသံကုိ ျပန္ၾကားေယာင္လာပါတယ္။
“ အဘြား ေသတၱာထဲကပုိက္ဆံေတြအကုန္ သူတုိ႕ယူသြားတယ္။ ပစၥည္းေတြလည္း အကုန္ျဖန္႕က်ဲခဲ႕တယ္” လုိ႕ ျဖစ္ပါတယ္။
က်မတုိ႕ျဖတ္သန္းခဲ႕သည္႕ရြာ ေလးရြာစလုံးမွာ ရြာသားတစ္ေယာက္မွမရွိေတာ႕။
က်မ စိတ္ထဲမွာဗ်ဴဟာမွဴး နာရီပုိင္းအတြင္းကေျပာေသာစကားမ်ားကုိမယုံေတာ႕ ။
……………………………………………………………………………………
ဒီလုိနဲ႕ညေန၃နာရီခြဲေလာက္မွာ လက္နက္ၾကီးနဲ႕႔ပစ္ခတ္ခဲ႕တယ္။ ေသနတ္ ၂၁ခ်က္ ပစ္ေဖာက္ခဲ႕တယ္ ဆုိသည္႕မုန္းဒိန္ပါ ေက်းရြာကုိ ေရာက္ပါတယ္။ ဒါအစထင္တယ္လုိ႕လည္း ဖာသား ကေျပာလည္းေျပာေရာ
ရြာ ထဲကုိ၀င္၀င္ခ်င္းပင္ က်မ တုိ႕ထုိင္တဲ႕ ကားရဲ႕ ကဘယ္ဘက္ ကုိ စစ္သားတစ္ေယာက္ ေသနတ္နဲဲ႕လွမ္းခ်ိန္ထားပါတယ္။
သူရဲ႕ အသြင္အျပင္မွာက်မတုိ႕ကားကုိရန္သူ အလားပင္။ မဲမဲျမင္ရာ ပစ္ခတ္ေတာ႕မည္႕ပုံစံျဖစ္ပါတယ္။ သူ၀တ္ထားသည္မွာအေပၚက စစ္တပ္ ၀တ္စုံ ေအာက္က စပန္႕ေဘာင္းဘီတုိျဖစ္ပါတယ္။ ရုတ္တရက္က်မ လည္းေၾကာင္သြားပါတယ္။
ဖာသားက ကားကုိရပ္ခုိင္းလုိက္ျပီးစိတ္ေအးေအးထားဖုိ႕ေျပာပါတယ္။ သူကားေပၚက ဆင္းျပီး တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ ပင္ တပ္ရင္းမွဴးနဲ႕ေတြ႕ခ်င္ပါတယ္။ ဆန္ပုိ႕မယ္႕ ကခ်င္ သင္းအုပ္ဆရာေတြပါလုိ႕ေျပာေတာ႕ တပ္ရင္းမွဴးဆုိ သူသည္ ထြက္လာပါတယ္။ က်မလည္းအစက ကားေပၚက မဆင္းရဲပါ။ ေနာက္မွ တပ္ရင္းမွဴးနဲ႕ ဖာသာ ညွိႏူိင္းေတာ႕က်မတုိ႕ကားေပၚကဆင္းပါတယ္။
သူတုိ႕ေနထုိင္ေနသည္မွာ မုန္းဒိန္ပါ ရြာထိပ္က အိမ္တစ္အိမ္မွာျဖစ္ပါတယ္။အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ စစ္သားတစ္ေယာက္က အာပီဂ်ီ ထမ္းကာ အလ်င္အျမန္ ထြက္လာပါတယ္။ က်မတုိ႕ တပ္ရင္းမွဴးနဲ႕စကားေျပာေနတာကုိျမင္မွရပ္လုိက္ပါတယ္။က်မနဲ႕က်မညီမ လည္းရုတ္တရက္ ဆုိေတာ႕စိတ္ထဲမွာ တစ္မ်ဳိးျဖစ္သြားပါတယ္။
အဆုိပါ တပ္ရင္းမွဴးကုိ ဖာသာခါးလီက ဖမ္းဆီးထားတဲ႕ရြာသားေတြရွိရင္ျပန္ လြတ္ေပးဖုိ႕ေတာင္း ပန္ျခင္ေၾကာင္း နန္႕လင္းပါကဒုကၡသည္ေတြဆီဆန္ပုိ႕ ျခင္ေၾကာင္းေတာင္း ဆုိေတာ႕ သူကသြားပါ သြားပါလုိ႕ ေျပာပါတယ္။
က်မတုိ႕ ကုိလည္း ဓာတ္ပုံမရုိက္ဖုိ႕သူကလွမ္းေျပာပါတယ္။
အိမ္ေရွ႕မွာ သူတုိ႕ကတုတ္က်င္းေတြ တူးထားတာေတြ႕တာကုိ က်မတုိ႕ကေျပာေတာ႕သူက ဒါကစစ္ေရး အရလုပ္ရတာပါလုိ႕ရွင္းျပပါတယ္။
အဆုိပါတပ္ရင္းမွဴးကို ရြာသူအခ်ဳိ႕က သူတုိ႕လက္၀တ္ရတနာေတြ ေတာင္းယူ တယ္လုိ႕က်မတုိ႕ ကုိဒုကၡစခန္းမွာေျပာခ႕ဲပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႕က်မတုိ႕လည္းသူ႕ကုိ ေသခ်ာသတိထားျပီးၾကည္႕မိပါတယ္။
သူလက္မွာ၀တ္ထားတဲ႕မိန္းမလက္စြပ္ကုိျမင္ေတာ႕က်မတုိ႕ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္လက္တုိ႕ ျပီး သတိေပးျဖစ္ပါတယ္။ ရြာသူရြာသားေတြေျပာတဲ႕အတုိင္းဆုိရင္ သူ႕ ဆီကယူ ထားတဲ႕ လက္၀တ္ရတနာ ကုိ၀တ္ထားတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ အဲဒီကိစၥကုိ က်မမေသခ်ာပါ။ ဒါေပမယ္႕ေရွ႕တန္းမွာ စစ္တုိက္ေန တဲ႕တပ္ရင္းမွဴးတစ္ေယာက္က မိန္းမလက္စြပ္ ကုိမေတာ္မႏွမ္း၀တ္ထားတာကုိေတာ႕ က်မတုိ႕အားလုံး ေတြ႕ေနရပါတယ္။
အဲဒီေနာက္က်မတုိ႕ကုိေရွ႕ဆက္သြားပါလုိ႕ ခြင္႕ျပဳ တာေၾကာင္႕ က်မတုိ႕ခရီးဆက္ဖုိ႕ ထြက္လာခဲ႕ပါတယ္။
တေျဖးေျဖးနဲ႕မုန္းဒိန္ပါက ထြက္ခါနီးမွာဖာသာ ခါးလီက ေတာထဲမွာပုန္းေနတဲ႕သူေတြရွိႏုိင္ေသးတယ္။ ငါတုိ႕ရွာၾကည္႕ရေအာင္ဆုိျပီးကားကုိရပ္ကာ ကခ်င္ စကားနဲ႕လုိက္ေအာ္ပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ႕ ေတာ ထဲက အမ်ဴိးသမီး ေလးေယာက္ထြက္လာပါတယ္။ တစ္ေယာက္က ကခ်င္ ဖာသာမွန္းသိတာနဲ႕ ခ်ဳံးပြဲ ခ်ငုိေတာ႕ပါတယ္။
အဘြား အိုတစ္ဦးကသူမေျပးႏုိင္လုိ႕ ေတာထဲမွာ ေနေနေၾကာင္း၊ သူ႕သားကုိလည္ပင္းကုိၾကဴိးခ်ည္ျပီး ရုိက္ ထားတာေၾကာင္႕ေတာထဲမွာ ေဆးကုျပီးထားထားေၾကာင္းေျပာျပ ပါတယ္။
သူတုိ႕ကုိကယ္တင္ပါ။ လယ္ေတြက လည္းရိတ္သိမ္းခ်ိန္ ျဖစ္လုိ႕ ဒီအတုိင္းသာ မရိတ္သိမ္းႏုိင္ရင္ တစ္ႏွစ္ပတ္လုံးမန္စီျမဳိ႕နယ္ထဲကရြာဆယ္ရြာနီးပါး စားစရာမရွိ ျဖစ္ရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာၾကပါတယ္။
က်မတုိ႕စကားေျပာေနရင္းအေနာက္ ဘက္မွာ အုန္းကနဲ အသံက်ယ္ၾကီးၾကားရပါတယ္။
က်မက လုိင္ဇာမွာ အဲဒီအသံကုိ အၾကိမ္ၾကိမ္ ၾကားဖူးေနတာေၾကာင္႕လက္နက္ၾကီးသံ လုိ႕ သတိထားမိပါတယ္။
က်မညီမကုိကားေပၚမွာသြားေနဖုိ႕ေျပာလုိက္ပါတယ္။ သူကနားမလည္ပဲဒီအတုိင္းရပ္ေနပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ၇ြာထဲမွာ ေနတဲ႕စစ္သားေတြအားလုံးဟာတပ္ရင္းမွဴးဦးေဆာင္ျပီး တန္းစီျပီး အျမန္ေလ်ာက္လာၾကပါတယ္။
က်မတုိ႕နားကေန ကခ်င္ေငြဓားေတြ ကခ်င္လြယ္အိတ္ေတြ၊ ဆုိလာျပားေတြဒယ္အုိးေတြ ကခ်င္ပုဆုိးေတြ ေခါက္ေတြကုိ သယ္ပုိးထားေသာ အစုိးရ စစ္သားမ်ားတစ္ဦးခ်င္းခပ္ျမန္ျမန္ေလ်ာက္ေနၾကပါတယ္။
က်မညီမေလးကေတြ႕လားမမ သူတုိ႕သယ္သြားတာေတြက ၇ြာသားေတြပစၥည္းေတြ သူတို႕မွာ ကခ်င္ဓားေတြ ကခ်င္ ပုဆုိးေတြေရွ႕တန္းမွာဘယ္လုိလုပ္ရွိမွာလဲလုိ႕က်ိတ္ေျပာပါတယ္။
က်မက တိတ္တိတ္ေနလုိ႕ေျပာျပီးဒီအတုိင္းရပ္ၾကည္႕ေနလုိက္ပါတယ္။
တပ္ရင္းမွဴးကို ကုိေအာင္စုိးလင္းကလွမ္းေမးေတာ႕ဟုိမွာ တုိက္ေနတယ္။ က်ေတာ္တုိ႕သြားကူရမယ္ လုိ႕ သူကျပန္တုန္႕ျပန္သည္။ျပီးေတာ႕ ခင္ဗ်ားတုိ႕ကားသြားမွာလားသြားေလ။ က်ေတာ္တုိ႕ေနာက္က ေလ်ာက္မယ္လုိ႕ေျပာသည္။
ဖာသာက က်မတုိ႕ဘက္လွည္႕ျပီးေသရင္ ငါတုိ႕အရင္ေသဆုိျပီး ေရွ႕ကသြားခုိင္းေနတယ္။ မသြားဘူး လုိ႕ေျပာကာ က်မတုိ႕ ကားကုိဒီအတုိင္းရပ္ျပီးက်မတုိ႕လည္း လမ္းေဘးမွာဒီအတုိင္းရပ္ေနလုိက္ၾကပါတယ္။
မုိးကလည္းတေျဖးေျဖးခ်ဳပ္ လာပါတယ္။
လက္နက္ၾကီး ပစ္ခတ္သံေတြကလည္းဆက္တုိက္ၾကားေနရပါတယ္။
ဖာသာေတြတုိင္ပင္ျပီးဒီမွာေနၾကမယ္လုိ႕ဆုိတာ က်မတုိ႕ဘုရားေက်ာင္းရွာၾက ပါတယ္။က်မတုိ႕ေရွ႕ကုိသြားလုိ႕မရသလုိေနာက္ကုိျပန္ဆုတ္လုိ႕မရ။ ေရွ႕မွာလည္း လက္နက္ၾကီးသံေတြကဆက္တုိက္ၾကားေနဆဲျဖစ္ပါတယ္။
က်မတုိ႕နဲ႕သိပ္မေ၀းတဲ႕ေနရာမွာဘုရားေက်ာင္းတစ္ခုကုိေတြ႕ပါတယ္။ က်မတုိ႕လည္းဘုရားေက်ာင္းေဘးက အိမ္ကုိ ေမွာင္ထဲမဲထဲ ၀င္ကာမီးထြန္းဖုိ႕ရွာၾကပါတယ္။ ကံေကာင္းစြာပင္အဲဒီအိမ္မွာဆုိလာျပား က်န္ေနေသးကာ က်မတုိ႕မီးထြန္းလုိ႕ရသြားပါတယ္။
က်မတုိ႕မိန္းကေလးသုံးေယာက္ကအတြင္းခန္းထဲမွာေနဖုိ႕ ဖာသာက ေျပာပါတယ္။
က်မတုိ႕နဲ႕အတူ ဒုကၡသည္၁၀ေယာက္ေက်ာ္ ပါလာပါေသးတယ္။ သူတုိ႕က မီးေတြဖုိကာ က်မက ဘုရားေက်ာင္းက ပန္းကန္ေတြကိုေဆးကာသူတုိ႕အတြက္ ညစာကုိျပင္ဆင္ၾကပါတယ္။
က်မတုိ႕လည္းေမွာင္ထဲမဲတဲ႕ပါလာတဲ႕ ေခါက္ဆြဲထုတ္ေတြကို ေဖာက္ကာ ေရေႏြးထဲ ပစ္ထည္႕ျပီး ခ်က္ၾကပါတယ္။ ခ်က္ျပီးေတာ႕က်မက ပန္းကန္ေတြထဲက တစ္ဇြန္းခ်င္းစီမွ်ျပီးထည္႕ေပးပါတယ္။ ပါလာတဲ႕ဒုကၡသည္ေတြကေတာ႕ အားလုံးစားႏုိင္ေပမယ္႕က်မတုိ႕ကေတာ႕ ပင္ပန္းျပီးမစားႏုိင္ေတာ႕။ဘုရားေက်ာင္းမွာရွိတဲ႕ ေခြးေတြ လည္း ပုိင္ရွင္ေတြမရွိေတာ႕ အစား အေသာက္စားရဟန္မတူပါ။ က်မတုိ႕နားလာျပီး ေမွ်ာ္ေနတာေၾကာင္႕ေခြးေတြကုိ လည္းေခါက္ဆြဲေတြပန္းကန္နဲ႕ထည္႕ျပီးအစာေက်ြး ျဖစ္ပါတယ္။
ညက တေျဖးေျဖးနက္လာျပီးဖာသာက မိန္းကေလးေတြ အျပင္သြားရင္သတိထားဖုိ႕ေျပာပါတယ္။
က်မတုိ႕မိန္းကေလးသုံးေယာက္လည္းေအာက္ကုိ မဆင္းရဲ။ ဒုကၡသည္ေတြက ေယာက္က်ားဆယ္ေယာက္ေက်ာ္က က်မတုိ႕ကုိ မေၾကာက္ဖုိ႕၊ အိပ္ဖုိ႕က်မတုိ႕ကုိ သူတုိ႕ကင္းေစာင္႕ေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း အားေပးၾကပါတယ္။
ညနက္လာေတာ႕လက္နက္ၾကီးသံေတြတိတ္သြားပါတယ္။က်မလည္းပင္ပန္းလြန္းလုိ႕ ေမွးခနဲအိပ္ေပ်ာ္သြားပါတယ္။
ညသန္းေခါင္ေလာက္မွာေခြးေတြ က စူးစူး၀ါး၀ါးေဟာင္ၾကပါတယ္။က်မတုိ႕ အဖြဲ႕ ေမွာင္မဲထဲ ဘုရားေက်ာင္းထဲ ၀င္လာေတာ႕ေခြးကမေဟာင္ပဲလာေတာင္ ေျခေထာက္ကို လာနမ္းေနခဲ႕ေသးပါတယ္။
အခုက်ေတာ႕ေခြးေတြကစူးစူး၀ါး၀ါးေဟာင္ ေနတာကုိအံ႕ၾသမိပါတယ္။
ေနာက္ စစ္ဖိနပ္သံမ်ားလမ္းေလ်ာက္သံမ်ားၾကားရျပီး က်မ စုိးရိမ္သည္မွာက်မတုိ႕ကုိ တစ္ခုခုလုပ္လုိက္မွာ လက္စေဖ်ာက္လုိက္မွာပင္ျဖစ္ပါတယ္။က်မညီမေလးကက်မအက်ီၤကုိ တဖက္ သူ႕ကင္မရာကုိ တဖက္ ကုိင္ကာ မအိပ္ရဲျဖစ္ေနရွာပါတယ္။
က်မတုိ႕ တုိင္းရင္းသားေဒသေတြသြားတုိင္းအစိုးရစစ္တပ္က မိန္းမပ်ဴိမ်ားကုိ အႏုိင္က်င္႕သည္။ သူမ်ားကုိ မတရားသတ္ျဖတ္သည္ အႏုိင္က်င္႕သည္ဆုိေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားစြာကုိ ဒုကၡသည္မ်ားကျပန္လည္ ေျပာ ျပေလ႕ရွိပါတယ္။
က်မသည္ ထုိစကားမ်ားကိုၾကားေယာင္ကာဘယ္လုိမွအိပ္မရေတာ႕။
အျပင္မွထုိင္ေနတဲ႕ဒုကၡသည္ေတြကလည္းအိပ္မရေတာ႕ပဲထထိုင္ေနၾကပါတယ္။
အငယ္မေလးကသမီးအကုန္ရုိက္ထားတယ္။ သူတုိ႕ စစ္၀တ္စုံ ကုိအျပည္႕ မ၀တ္တာေရာ။ ရြာသားေတြ အိမ္မွာတတ္ေနတာေရာ ၇ြာသားေတြပစၥည္းေတြသည္သြားတာေရာ ရုိက္ထားတယ္။ သမီးတစ္ခုခုျဖစ္ရင္ ဘယ္သူမွ ရုံးကုိဒီဓာတ္ပုံေတြျပန္ေပးေပးမွာမဟုတ္ဘူး လုိ႕ေျပာပါတယ္။
အမွန္တကယ္ဆုိရင္က်မသည္ သတင္းလာယူသူ က်မ အလုပ္ကုိ က်မ လုပ္သူ သာျဖစ္ပါတယ္။
က်မနန္႕လင္းပါကုိေရာက္သြားလုိ႕ ဒုကၡသည္ ေတြထမင္းစားရမည္မဟုတ္ပါ။သုိ႕ေပမယ္႕က်မ အေနနဲ႕ကေတာ႕ ဒုကၡသည္ေတြ ဆယ္ရက္ေက်ာ္ အစားေရစာျပတ္လတ္ေနသည္ ဘယ္လုိေတြျဖစ္ကုန္ျပီးဒုကၡသည္ ေထာင္ေက်ာ္ ဟာ ေတာထဲမွာေျပးလြားေနသည္မွာ ေပ်ာက္ကုန္သည္မွာ ဘယ္ေတြေရာက္ေနျပီလဲဆုိေတာ႕ အေတြးပင္ျဖစ္ပါတယ္။
က်မ အမွန္တရားေတြကုိသိခ်င္တယ္။ဒါေၾကာင္႕က်မဒီေနရာကုိ ဘာမွမေတြးပဲေရာက္ေနခဲ႕တာျဖစ္ပါတယ္။
က်မ ခရီးမ်ားစြာထြက္ဖူးေပမယ္႕ တုိင္းရင္းသားစစ္တပ္ေတြကုိသြားဖူးေပမယ္႕ တုိင္းရင္းသား ေရွ႕တန္းကုိသြားဖူးေပမယ္႕ အဆုိပါ မလုံမျခဳံမွု မ်ဳိး မခံစားခဲ႕ဖူးပါ။
စစ္ဖိနပ္သံမ်ားၾကားေနရေသာအစုိးရတပ္မ်ား ၀န္းရံထားသည္႕ ေနရာတြင္ က်မ မလုံမျခဳံ ခံစားေနရပါတယ္။
အဲဒီခံစားမွဳသည္ဘာေၾကာင္႕ ေပၚလာမွန္း က်မ မသိပါ။
ထုိညကုိ ျဖတ္သန္းရတာကေတာ႕ က်မတုိ႕အတြက္သံသယမ်ားစြာ နဲ႕ အိမ္မက္ဆုိးပင္ျဖစ္တယ္။
မနက္မုိးလင္းလာေတာ႕က်မလည္း ဘုရားေက်ာင္းေရွ႕မွာထုိင္ေနမိပါတယ္။ က်မတုိ႕ လမ္းမ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မွာ တပ္ရင္းတစ္ခုစြဲထားျပီးျဖစ္ျပီးလွမ္းလည္းျမင္ေနရပါတယ္။
ဖာသာက စကားသြားေျပာဦးမယ္။လုိ႕ဆုိတာ ထြက္သြားပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာက်မတုိ႕နဲ႕ပါလာတဲ႕ဒုကၡသည္ အမ်ဳိးသားေတြကညက က်န္တဲ႕ေခါက္ဆြဲေတြ ကုိျပဳတ္လာပါတယ္။
က်မတုိ႕ကိုလာေပးပါတယ္။
မေန႕ညေမွာင္ထဲမဲထဲမွာက်မျပဳတ္တဲ႕ေခါက္ဆြဲထက္ အရသာမ်ားစြာရွိပါတယ္။ က်မ မေန႕ညက သူတုိ႕စားဖုိ႕ျပဳတ္ေပးတဲ႕ေခါက္ဆြဲက ေပ်ာ႕ဖတ္ကာ ေရကပ်စ္ခဲေနပါတယ္။က်မက သူတုိ႕ကို အကုိတုိ႕ျပဳတ္တဲ႕ေခါက္ဆြဲက က်မျပဳတ္တာထက္ေတာင္ ပုိေကာင္းေသးတယ္ေျပာေတာ႕သေဘာက်ကာ သူတုိ႕ရယ္ေနၾကပါတယ္။
က်မတုိ႕ေရွ႕ဆက္သြားဖုိ႕မသြားဖုိ႕မဆုံးျဖတ္ရေသးခင္မွာပဲဒုကၡသည္စခန္းမွ အကုိၾကီးေတြက က်မတုိ႕ေနခဲ႕သည္႕ ဘုရားေက်ာင္းေဘးက အိမ္ကုိသန္႕ရွင္းေရးလုပ္ၾကပါတယ္။ေစာင္ေတြေသခ်ာျပန္ေခါက္ တအိမ္လုံးတျမက္စည္း လွည္းၾကပါတယ္။ ေနာက္ဘုရားေက်ာင္းထဲကပန္းေတြကုိသန္႕ရွင္းၾက ပါတယ္။ တံခါးေတြကို ေသခ်ာျပန္ပိတ္ပါတယ္။
သူတုိ႕ကုိက်မၾကည္႕ရင္အရမ္းအံ႕ၾသမိပါတယ္။ သူတုိ႕တည တာ တည္းခုိ ခဲ႕ေသာအိမ္ကုိ ဒုကၡသည္မ်ားစြန္႕ပစ္ သြားသည္႕အိမ္ကုိဒီအတုိင္းမထားခဲ႕ေသခ်ာ ျပန္ထားေပးခဲ႕ဖုိ႕ၾကဳိးစားၾကပါတယ္။ထုိ ဒုကၡသည္ အကုိၾကီး ေတြက ုိၾကည္႕ ကာသူတုိ႕စိတ္ဓာတ္ကုိ ေလးစား မိပါတယ္။
ခဏေနေတာ႕ဖာသာခါးလီကဘယ္လုိမွ ဆက္သြားလုိ႕မျဖစ္ေတာ႕ဘူး ဟုိဘက္မွာ ဒီေန႕ေတာင္ကုန္းကုိ အျပီး သိမ္းေတာ႕မယ္တဲ႕လုိ႕ေျပာပါတယ္။
ဖာသာနဲ႕ကုိေအာင္စုိးလင္းက ဒုကၡသည္ေတြ ဆီဆန္မေရာက္ ေတာ႕ဘူးဟုဆုိတာ မ်က္ႏွာမေကာင္းၾက ပါ။
က်မတုိ႕လည္းစိတ္ပ်က္စြာနဲ႕ကားေပၚတတ္ၾကရပါတယ္။အျပန္ၾကေတာ႕က်မတုိ႕ လမ္းေတာက္ေလ်ာက္ ရြာသားေတြရဲ႕ အိမ္ေတြထဲမွာ စစ္သားေတြေနထုိင္ေနေသးတာ ျမင္ခဲ႕ရပါတယ္။
ကုိေက်ာ္စုိးလင္းကသူတုိ႕ တသက္လုံးေနႏုိင္မွာက်လုိ႕ ဒီရြာေတြ ထဲ ၀င္ေနတယ္။ သူတုိ႕ျမင္တာနဲ႕ရြာသား ေတြကလန္႕ျပီး အကုန္ေျပးတာထုံးစံပဲ အ၇င္တုန္းက လုပ္ခဲ႕တာေတြေၾကာင္႕ အခုလည္း အျမင္ျပန္ေျပာင္းဖုိ႕ဆုိတာ ေတာ္ေတာ္ခက္တယ္။လူေတြသနားပါတယ္ ဗ်ာ။ သူတုိ႕လုပ္လုိ႕ ေတာထဲမွာေပ်ာက္တဲ႕သူေတြ ေပ်ာက္ေနတယ္။လုိ႕ေျပာရင္းသက္ ျပင္းခ်ပါတယ္။
ေအာက္တုိဘာ၂၃ ရက္ေန႕ကစလုိ႕ မန္စီျမဳိ႕နယ္ထဲကရြာေတြ ကရြာသားေတြ အစုိးရတပ္ေတြေၾကာင္႕ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္တာဟာဗန္းေမာ္ျမဳိ႕က ဒုကၡသည္စခန္းေတြ နဲ႕ မုိင္းေခါင္ေက်းရြာရဲ႕ဒုကၡသည္ စခန္းေတြမွာ စုစုေပါင္းဒုကၡသည္တစ္ေထာင္ ေက်ာ္ ရွိေနျပီျဖစ္ပါတယ္။က်မတုိ႕ ေရာက္သြားေတာ႕ ေအာက္တုိဘာ ၂၉ နဲ႕၃၀ ရက္ျဖစ္ပါတယ္။
ဘုရားေက်ာင္းေတြကအလံေတြတပ္ဆင္ထားတဲ႕ကားေတြ ဟာဒုကၡသည္ေတြကုိ လမ္းေတြမွာလုိက္လံရွာ ေဖြျပီး ဒုကၡသည္ စခန္းေတြကုိပုိ႕ေပးေနခဲ႕ပါတယ္။ သင္းအုပ္ဆရာမ်ား၊ကလည္းရြာေတြကိုသြားႏုိင္သမွ်သြားျပီးအစုိးရစစ္တပ္က ဗုိလ္ေတြနဲ႕ စကားေျပာဆုိ ဖမ္းဆီးထားေသာသူမ်ားကုိ လြတ္ေပးဖုိ႕ေတာင္းပန္ၾကပါတယ္။
ဒုကၡသည္မ်ား ငုိေၾကြးကာထြက္ေျပးေနသည္႕ပုံမ်ားကုိ က်မတုိ႕ ခြဲထြက္္ျပီး သြားခဲ႕တဲ႕ကိုေကာင္း ထက္ကရခဲ႕ပါတယ္။
ဒုကၡသည္မ်ားမုိးရြာထဲေျပးလႊားကာ ငုိေၾကးေနပုံေတြကုိ ကုိေကာင္းထက္ပုံထဲမွာေတြ႕ျမင္ရသည္မွာ အလြန္ရင္နင္႕ဖြယ္ျမင္ရပါတယ္။
က်မတုိ႕မုိင္းေခါင္းေက်းရြာကိုေရာက္ေတာ႕ပထမေတြ႕ခဲ႕သည္႕ ဗ်ဴဟာမွဴး နဲ႕ ျပန္ေတြ႕ပါတယ္။။ က်မက အလုပ္အားလုံးကို ျပီးစီးေနျပီျဖစ္လုိ႕ဘုရားေက်ာင္းထဲ က ခုံမွာထုိင္ျပီး အေမာေျဖေနပါတယ္။
ထုိအခ်ိန္မွာပဲဗ်ဴဟာမွဴးေရာက္လာျပီး ညီမကုိေျပာစရာရွိပါတယ္လုိ႕က်မကလည္းေျပာပါလုိ႕ေျပာေတာ႕
သူက ေအးေအးပင္သူနဲ႕အင္တာဗ်ဴးကုိမသုံးေစခ်င္ေၾကာင္း ။ ရြာသားေတြေအးေဆး စြာေနႏုိင္ျပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ဓာတ္ပုံအခ်ဳိ႕ကုိမသုံးဖုိ႕တားျမစ္ခဲ႔ပါတယ္။
က်မက အသံဖုိင္ကုိေတာ႕အင္တာဗ်ဴးလုပ္သူကမသုံးနဲ႕ဆုိ၇င္ သုံးခြင္႕မရွိတဲ႕က်င္႕၀တ္က်မ မွာရွိေၾကာင္း။
ျဖစ္ႏုိင္ရင္က်မဟာအစုိးရစစ္တပ္ဘက္က အသံကုိလည္းရလုိတာေၾကာင္႕ သုံးခြင္႕ျပဳဖုိ႕ ျပန္ေျပာခဲ႕ပါတယ္။
သူက နားလည္မွဳေတြလြဲေနတာရွိေၾကာင္း သူလည္း ရန္ကုန္ကုိျပန္ခ်င္ေၾကာင္း တျခားစကားေတြေျပာျပီး ႏူတ္ဆက္ျပီးျပန္ သြားပါတယ္။
ဗ်ဴဟာမွဴးျပန္သြားေတာ႕သုံးပြင္႕နဲ႕ဗုိ္လ္ႏွစ္ေယာက္လာျပီး က်မကုိ ဒုကၡသည္ေတြကုိ ဘာေမးခြန္းေတြ ေမးခဲ႕ပါသလဲ။
အသံဖုိင္ေတြဘယ္မွာလဲ။ ကင္မရာထဲက ဓာတ္ပုံေတြ ကိုဘယ္လုိ ပုိ႕လဲေမးပါတယ္။
က်မ ညီမကဓာတ္ပုံ ေတြ အကုန္လုံးကုိပုိ႕လုိက္ျပီျဖစ္ေၾကာင္း ခပ္တည္တည္ေျပာပါတယ္။
က်မကေတာ႕က်မ ဒုကၡသည္ေတြကုိ ဘာေတြေမးတယ္ဆုိတာ တစ္ခြန္းခ်င္း ျပန္ေျပာဖုိ႕ က်မတုိ႕ ဗုိ္လ္ၾကီးတုိ႕အေနနဲ႕စစ္ေမးဖုိ႕ အခြင္႕မရွိေၾကာင္း၊ က်မဟာက်မ အလုပ္ကုိလုပ္ေန တာျဖစ္တယ္ လုိ႕ေျပာလုိက္ေတာ႕မ်က္ႏွာပ်က္ျပီး ထြက္သြားၾကပါတယ္။
တကယ္ေတာ႕က်မတုိ႕မွာအသံဖုိင္ေတြဓာတ္ပုံေတြပုိ႕ဖုိ႕ မေျပာနဲ႕ ဖုန္းေတြ ေတာင္ ဆက္သြယ္လုိ႕မရပါ။
က်မ ညီမလည္းသူက မန္မုိရီစတစ္ကုိ ယူမွာဆုိးလုိ႕ ဖြက္ထားလုိက္ပါတယ္။ျပီးေတာ႕သူက က်မတုိ႕ကုိ အဲလုိစစ္ေမးေနျပီးပိတ္ထားမွာစုိးရိမ္တာေၾကာင္႕သတင္းတစ္ပုဒ္ကုိ ရြာထိပ္မွာရွိတဲ႕ဖုန္း ဆီသြားကာ ေအာ္ေပးျပီး သူ႕ရုံးကိုအျမန္ပုိ႕လုိက္ပါမယ္။
က်မတုိ႕စစ္ေနတာေၾကာင္႕တျခားသူေတြလည္းစုိးရိမ္ၾကရပါတယ္။
ေနာက္ဆုံးက်မတုိ႕ကားထြက္ခြင္႕ရကာ မန္စီ ျမဳိ႕နယ္ထဲကေန ထြက္ခဲ႕ရေတာ႕မွာ သက္ျပင္းခ်လုိ႕၇ပါတယ္။
က်မ ဒီခရီးစဥ္အေၾကာင္းကုိေရးဖုိ႕ဆုံးျဖတ္ရတာဟာ က်မသတင္းထဲမွာ အခ်ဳိ႕အေၾကာင္းအရာေတြကုိ ထည္႕ေရးဖုိ႕မျဖစ္ႏုိင္တာေၾကာင္႕ျဖစ္ပါတယ္။
က်မတုိ႕ကုိေသနတ္နဲ႕ခ်ိန္ခဲ႕တာ တုိက္ပြဲေတြေၾကာင္႕ ပိတ္ မိေနတာ၊ က်မကုိ စစ္ေမးခဲဲ႕တာကလြဲျပီး ေဘးမသီရန္မခ အိမ္ျပန္ လာႏုိင္ခဲ႕ပါတယ္။
က်မ အဲဒီစစ္ေျမျမင္ကုိယ္တုိင္သြားခဲ႕ေပမယ္႕ဒီကေန႕ အထိ အစုိးရ စစ္တပ္ကုိေမးခ်င္တဲ႕ ေမးခြန္းေတြရွိပါတယ္။ဗ်ဴဟာမွဴးကသူ ႕ေျဖတာကုိ မေရးဖုိ႕ေျပာတဲ႕ အတြက္ က်မ ကုိယ္တုိင္ ဒုကၡသည္ေတြ အသံေတြကုိပဲသုံးခဲ႕ရပါတယ္။အခုေရးတဲ႕ ေဆာင္းပါးကလည္း က်မ ၾကဳံေတြ႕ရတဲ႕ ခရီးစဥ္မွတ္တမ္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။
က်မ ဟာ က်င္႕၀တ္ကုိေကာင္းစြာ လုိက္နာဖုိ႕သင္ၾကား ျခင္းခံရတဲ႕ သတင္းေထာက္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။
က်မမွာ မွ်တဖုိ႕တာ၀န္ရွိပါတယ္။ က်မကုိ မွ်တခြင္႕ေပးဖုိ႕ ေတာင္းဆုိခ်င္ပါတယ္။
က်မ ေမးခ်င္တာေတြကေတာ႕
ဗ်ဴဟာမွဴးကုိယ္တုိင္ရြာေတြ ထဲမွာ စစ္သားေတြ မေနပါဘူးလုိ႕ေျပာေပမယ္႕ က်မ ကုိယ္တုိင္မ်က္လုံးနဲ႕ စစ္သားေတြေနထုိင္ေနတာျမင္ခဲ႕ရပါတယ္။ အဲဒီကိစၥကို ဘယ္မ်ားေျပာခ်င္ပါသလဲ။
ရက္သပတ္ တစ္ပတ္အတြင္းမွာ ရြာ ဆယ္ရြာေက်ာ္က ေျပးတဲ႕ရြာသားေတြ ေထာင္ငါးရာ ဟာ ဒုကၡသည္ေတြ ျဖစ္သြားၾကျပီ။ အဲဒီကိစၥေတြကုိ ဘယ္လုိလုပ္မွာလဲ။
မုန္းဒိန္ပါရြာကို ဝင္၀င္ခ်င္းဘာေၾကာင္႕လက္နက္ၾကီးကုိ အလည္မွာခ်ျပီး ပစ္ခတ္ခဲ႕တာပါလဲ။
ေကာက္ရိတ္သိမ္းခ်ိန္မွာေျပးခဲ႕ရတဲ႕ရြာသားေတြဟာ အိမ္မွာျပန္ေနရရင္ေတာင္ တစ္ႏွစ္လုံးအတြက္ စားစရာမရွိတာ႕ပါဘူး။ ဒီတစ္ႏွစ္ကုိ သူတုိ႕ ဘယ္လုိျဖတ္သန္းၾကမလဲ။
တႏုိင္ငံလုံးအပစ္အခတ္ရပ္စဲဖုိ႕ေဆြးေႏြးေနခ်ိန္မွာဘာေၾကာင္႕ လက္နက္ၾကီး ပစ္ခတ္သံေတြ ကုိ မုန္းဒိန္ပါရြာကေနၾကား ေနရပါလဲ။
မုန္းဒိန္ပါရြာကအမ်ိဳးသမီးေတြ ဆီက ယူသြားတယ္လုိ႕ဒုကၡသည္ေတြကေျပာ ၾကပါတယ္။ သူတုိ႕ရဲ႕လက္၀က္လက္စားေတြဘယ္သူ လက္ထဲမွာလဲ။ ဆုိတဲ႕ေမးခြန္းေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။
No comments:
Post a Comment